എന്റെ ഓര്‍മകളിലെ ആ നാലുകെട്ട്‌....ഞാന്‍ പിച്ചചവെച്ച എന്റെ സ്വന്തം നാലുകെട്ട്‌...ആ മുറ്റതതെ പൂഴിമന്നില്‍ എന്റെ കാല്‍പടുകള്‍ ഇന്നും എനിയ്ക്‌ കാണാം...അവിടെ മുഴുവന്‍ ഞാന്‍ ഇന്നും നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു..എന്റെ നാലുകെട്ട്‌ എനിയ്ക്‌ ഇന്നു സ്വന്തമല്ല...കാലം അത്‌ മറ്റാരുടേയോ സ്വന്തമാക്കി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...എങ്കിലും ആ കാവും കുളവുമൊക്കെ ഇന്നും എന്നെ അങ്ങോട്ടേയ്ക്കു വിളിക്കുന്നു.....ആ നാട് മുറ്റത്ത്‌ പെയ്യുന്ന മഴയ്ക്ക് മറ്റെങ്ങഗും ഇല്ലാത്ത ഒരു സൌന്ദര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു....മഴയുടെ താരാട്ട്‌ കേട്ട്‌ ഉറങ്ങിയ രാത്രികളില്‍ ഞാന്‍ എന്നെ മറന്നിരുന്നു...അമ്മ കാണാതെ മഴയില്‍ കളിക്കുന്നതും അതേ നാടുമുറ്റത്‌ തന്നെ...കിഴക്കേ തിണ്ണയില്‍ ഇരുന്നു നാമം ജപികുനതുമ് ഒക്കെ ഇന്നലെ എന്ന പോലെ മിന്നി മറയുന്നു....സന്ധ്യക്ക്‌ ആകാശത്തു വിരിയുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി അമ്മയുടെ മടിയില്‍ കിടക്കുന്ന സമയം ഇനി ഈ ജന്മതില് ഉണ്ടാകുമോ ആവോ...എന്തോ എനിക്കറിയില്ല...എങ്കിലും ഒന്നറിയാം എന്റെ സ്വന്തമായതൊക്കെയും എന്നില് നിന്ന് അകന്ന് പോയിരിക്കുന്നു..